ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ - ΠΡΟΔΙΑΘΕΣΙΑΚΗ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΛΙΝΙΚΩΝ ΣΥΝΔΡΟΜΩΝ

Θα ήθελα να θέσω έναν προβληματισμό, ο οποίος μου δημιουργήθηκε στο προηγούμενο μάθημα και τον οποίο δεν είναι δυνατό να φέρω στο πλαίσιο του μαθήματος γενικά:

Ανεξάρτητα από τη θεωρητική προσέγγιση κάθε επαγγελματία, οι οποίοι επιλέγουμε -κατά την ταπεινή μου γνώμη- το θεωρητικό πλαίσιο αναφοράς μας, κυρίως λόγω υποκείμενων ατομικών αναγκών και όχι επειδή έχουμε «πειστεί» πως η θεωρία μας είναι καλύτερη από κάποια άλλη… (δεν μπορούμε εξάλλου εύκολα να τις «μετρήσουμε…») θεωρώ πως μία βιολογική εξήγηση τον κλινικών συνδρόμων στη βάση της προδιαθεσιακής ετοιμότητας, μπορεί κάλλιστα να μας προβληματίσει:

Εάν δεν θεωρήσουμε πως οι βιωματικοί παράγοντες έχουν μία αρκετά ευκρινή επίδραση στην ανθρώπινη φυσιολογία και αποδεχτούμε κυρίως την προδιαθεσιακή ετοιμότητα των κλινικών συνδρόμων, τότε τείνουμε ασυνειδήτως μάλλον σε κάτι που έχουμε αναγνωρίσει πως σχεδόν δεν πληρείται, δηλαδή η δομική εγκυρότητα των κλινικών συνδρόμων.

Περαιτέρω, βρίσκω μάλλον αντιφατικό να «ενοχοποιούνται» γενικά το οργανικό περιβάλλον ή οι ψυχοφυσιολογικοί μηχανισμοί στην εκδήλωση των κλινικών συνδρόμων, ενώ υπάρχει ήδη πρόβλεψη για συγκεκριμένη εμπλοκή ψυχοφυσιολογικών μηχανισμών στην εκδήλωση συμπτωμάτων, όπως συμβαίνει πχ με την άνοια.

Εάν αποδεχτούμε πως οι ψυχοφυσιολογικοί και νευροανατομικοί μηχανισμοί εμπλέκονται κατά κανόνα στην αιτιολόγηση των κλινικών συνδρόμων, τότε στιγματίζουμε τα κλινικά σύνδρομα ως «ειδικές ανάγκες», ακόμη και όταν δεχόμαστε την πολιτισμική η περιβαλλοντική παραμετροποίηση.
Σύμφωνα με τον Gabor Mate (Mate, G., 2022. Όταν το σώμα λέει όχι. Αθήνα, Key Books), σε αρκετές έρευνες έχει αναδειχθεί η επίδραση των βιωμάτων, κατά συνέπεια και των συναισθημάτων και ειδικότερα εκείνων που έχουν υποστεί απώθηση ή συγκροτούν ένα ασυνείδητο αγχωτικό υπόστρωμα των συμπεριφορικών εκδηλώσεων των ανθρώπων, στο ανοσοποιητικό, το ορμονικό σύστημα και άλλα συστήματα που εμπλέκονται στην εκδήλωση και ανάπτυξη εκφυλιστικών νόσων, ακόμη και όταν δεν υφίσταται προδιαθεσιακή ετοιμότητα που να τις αιτιολογεί.

Θα πρόσθετα, βάσει του προηγούμενου και συνακόλουθα, πως η επίδραση των βιωμάτων και των συναισθημάτων εκείνα τα οποία δρουν, αφού έχουν διαφύγει της ανθρώπινης συνείδησης και προσοχής, είναι σημαντική στην ανάπτυξη κλινικών συνδρόμων συμπεριλαμβανομένης και της τροποποίησης των νευροανατομικών δομών.

Εάν λοιπόν θεωρήσουμε πως τα παραπάνω δεν είναι αβάσιμα, καλούμαστε να ξανασκεφτούμε πόσο εύλογο είναι να μεταφέρουμε τη λογική της αιτιοπαθογένειας από την ιατρική επιστήμη στην επιστήμη της ψυχολογία χωρίς να προβαίνουμε έστω και σχετικώς σε αναγωγισμό.

Η ταπεινή μου γνώμη (που εδώ είναι ταπεινή, αλλά γενικά δεν είναι …) είναι πως τέτοια ζητήματα συνεπάγονται αρκετό σκεπτικισμό, ανεξάρτητα από τον θεωρητικό προσανατολισμό ή το επιστημονικό πλαίσιο από το οποίο ο καθένας αφορμά.

Παρακαλούμε συνδεθείτε για να δείτε τις απαντήσεις

Παρακαλούμε συνδεθείτε για να δείτε τις απαντήσεις